…կարոտում եմ այնպես, ինչպես օդն են կարոտում տիեզերքում, այնպես, ինչպես ծերուկն է կարոտում իր կոտրված ձեռնափայտը…ես կարոտո~ւմ եմ քեզ…
Դու սեր ես արձակում ու սերն էլ խտանում է ինչ-որ նյութի նման ու ամփոփվում քո մարմնում, քո աչքերի մեջ, քո շուրթերին…դու սեր ես ամբողջովին: Դու կրում ես քո մեջ անհասկանալի մի տարր. երևի թե մաքրություն, դու մաքուր ես , այո′, իսկ այն, ինչ մաքուր է, չի կարող ինձ չսպանել: Դու սպանո~ւմ ես ինձ… իսկ ես կարոտում եմ այդ սպանության ողջ ընթացքն ու բովանդակությունը: Ես ՔԵԶ եմ կարոտում…
Գնա′~ ինձնից հեռու, բայց ո~չ երբեք ֆիզիկապես, գնա′ իմ մտքերից, հոգուց, սրտից, վերջապես խղճիցս գնա, դու կաս անգամ իմ մեղքերում… ցավն էլ հենց այդ է` դու ԿԱՍ, դու կաս հեռվում, անհասկանալի թվացող ‹‹Բարև›› բառի մեջ, որն անսահման է, այն չի ամփովում անգամ ‹‹Ցտեսությունո~վ››… Իսկ խոսակցությունն անգամ ավարտ էլ չունի, քանզի չի սկսվել այդ ‹‹բարև›› բառով, այն դեռ չի սկսվել…
Կարոտում եմ քեզ ո~չ երբեք մաքուր` ինձ հատուկ հանցավոր ու անխիղճ կարոտով եմ կարոտում…Ես կարոտում եմ քեզ…
0 Comments
.jpg)
